Wat zijn wij allevier kwetsbaar geworden. Dat het leven zo broos is, heb ik nooit willen weten. En dat is maar goed ook. Want als ik 33 jaar met deze kennis had geleefd, was ik nooit zo gelukkig door het leven gefietst. Ignorance is bliss. Het opschrijven van onze diepste gevoelens geeft ons lucht. Dit is te zwaar en te heftig om alleen te moeten dragen. Door ons verhaal te delen, delen we ook de last een beetje. Maar door het delen ligt ons gevoel nu wel open en bloot voor de honderden mensen die hier lezen of het via via te zien en te horen krijgen. We liggen ineens onder een vergrootglas. En dat maakt kwetsbaar.

Ik kreeg van de week de opmerking dat we uit moeten kijken met onze zwarte humor. Niet perse in onze blog, maar juist in live contact. Dat het voor ons misschien werkt, maar dat er ook een hoop mensen zijn die daar last van hebben. Last van hebben.. lastig... Ik kreeg er last van. Hoe moet het dan? Gelukkig vond ik deze theorie in een van mijn hulpboeken over rouwverwerking:

Als je dit nieuws krijgt, ga je in de overlevingsstand. Deze stand is voor iedereen anders. Je schiet terug naar een primitieve veiligheid.

Hoe reageerde je vroeger in spannende situaties? Verstopte je je? Dan zul je je nu ook het liefst onder een dekbed verstoppen. Ging je vechten? Dan zal dit nu ook je eerste reactie zijn. Was je beter in het ontkennen van het probleem, en ging je liever stug door? Dan zit dáár je antwoord. Anderen maakten grapjes, werden de clown van de groep. Probeerden op die manier voor afleiding te zorgen. Anjo en ik behoren duidelijk tot de laatste categorie. Erg fijn dat we wat dat betreft op één lijn zitten. Wij maken grappen. Harde grappen. En het helpt ons.

Het geeft ons lucht. Huilen doe ik liever thuis. Huilen doe ik het liefst alleen bij hem. En natuurlijk moeten de tranen er ook op andere momenten uit. En dat gebeurt ook. Maar het voelt alsof ik de controle verlies over mijn eigen leven, lijf en emoties. Een naar gevoel, los

van alles wat al speelt. Dus ik maak een grap, een foute grap, een zwarte grap. En de tranen zakken weer een beetje, en er is weer lucht.

Het voelt fijn om een overlevingsstrategie te hebben gevonden die ons allebei helpt. Maar dan hoor je dat je omgeving er last van heeft. Wat nu? Moeten we straks naar feestjes waarbij mensen van tevoren denken 'daar heb je ze, wordt het vandaag janken of worden het weer rotgrappen?' Hmmm, lastig.

Ik wil graag mezelf zijn, ik heb geen energie voor maskers. Maar ik wil ook rekening houden met anderen. Met mensen die het ook zwaar hebben met dit nieuws en het naderende afscheid. 

En nu? Nu weet ik het even niet. Misschien kunnen we een deal sluiten? Dat we eerst even los mogen. Met

oog op het laten zakken van de tranen. En als we wat jou betreft teveel doorslaan, jij aangeeft dat je het niet trekt. En dan hebben we het weer over andere dingen, leuke dingen. Want anders is een zwarte grap natuurlijk zo weer gemaakt. We hebben geen handleiding hoe om te gaan met deze situatie, en onze omgeving heeft dat ook niet. Dus het zal met vallen en opstaan gaan. Misschien helpt open communicatie?

Ik denk het. Ik hoop het.