Weduwe in opleiding... soms ben ik misselijk door mijn zelfgekozen naam. Wie noemt zichzelf nu weduwe als haar man nog leeft?!

Pijnlijk, prikkelend, of ronduit tactloos voor naasten en familie?
Het begon ruim een jaar geleden, ik deelde mijn eerste gedichten. En aangezien er geen naam bestaat voor deze rol, moest er één komen. Hoe voelt het als de liefde van je leven ongeneeslijk ziek is? Hoe leef je samen verder met deze kennis? Het werd mijn nieuwe missie; het bespreekbaar maken van deze situatie én zorgen dat er handvatten komen voor ouders die met dezelfde riemen moeten roeien. Het idee voor een prentenboek ontstond. De gedichten en illustraties bleven stromen, het werd mijn uitlaatklep. Er kwam een Facebookgroep voor jonge gezinnen met een ongeneeslijk zieke ouder. En een website, waar ik naast gedichten ook onze privéblogs begon te delen.

Interviews, lotgenotencontact, deelacties. Weduwe in opleiding veranderde van enkel een uitlaatklep voor mijzelf, naar zoveel meer. Een plek waar lotgenoten terecht kunnen bijvoorbeeld. Maar hoe cru is dan die zware titel? Doe ik op deze manier niet meer pijn dan goed? Er zijn dagen, zelfs weken, dat ik twijfel. Of die harde titel niet zijn doel voorbij schiet. Onnodig kwetsend voor lotgenoten die er soms bewust voor kiezen om even niet aan 'straks' te denken?

Maar dan komt onze jongste thuis, met een mooi schelpje. Ze kijkt ons allebei aan en twijfelt even. 2 ouders, 1 schelpje. 'Papa, ik geef hem aan jou. En als je dan dood bent, dan mag mama hem hebben!'

Ik weet heel goed waarom ik deze naam gekozen heb. En waarom ik er soms misselijk van word. Ik bén een weduwe in opleiding.