Anjo is gevallen. Op zijn werk, voor de deur. De 2 treden zonder leuning stonden al op de planning om aan te passen voor hem. En waar defensie heel voortvarend is geweest in veranderingen, bleek het bij deze trap toch te laat. Daar lig je dan, 36 jaar, voor de schoenen van de

kolonel waar je een gesprek mee zou hebben. A- 'Het onderwijs ligt hier voor het oprapen!' De schade bleek gelukkig beperkt met 'alleen'

verrekte spieren. Dus ik belde de Unit-meneer, met de vraag of er al meer bekend is over de plaatsing. Waar hij eerder maximaal eind april had gezegd, heeft hij het nu over de 1ste of 2de week van mei. (.....) Het lijken maar weken. Weken... Weken van moeizaam de trap op klimmen. 

Alles staat klaar voor de grote verhuizing. Alles om onze slaapkamer om te toveren tot dochter's nieuwe kamer. Om zo maar een positieve draai te geven aan deze rot stap. Aan de stap waarbij Anjo afscheid moet nemen van de kinderkamers. Van het naar bed brengen van zijn eigen kinderen. Van zijn 'mannenzolder.' Alles staat klaar. Om maar weer iets moois te maken van deze berg shit. Omdenken, creatieve oplossingen verzinnen. Van project naar project. Anjo heeft jaren terug een kaptafel voor mij gemaakt van steigerhout, in onze slaapkamer. Die kaptafel, wordt nu voor onze dochter. Als zij later met make-up zit te tutten, zal dat zijn voor een spiegel die haar vader daar heeft gemaakt. Bijzonder. Ik wil zo graag dat Anjo deel kan uitmaken van dit project. Nog 1x helpen, delegeren, begeleiden. Ik wil niet dat die unit straks zo laat komt, dat de energie op is. Dat het afscheid van 'boven' al genomen is. Mei.. het klinkt zo dichtbij. Maar ik sta nu al weken klaar voor de start. Een enorme drang om alles af te hebben. Anjo noemt het nesteldrang. Maar zo voelt het niet. Dat heb ik twee keer mee mogen maken. Dan werk je naar iets moois. Nee, geen nesteldrang. Dit voelt meer als de ark van Noach. Ik sta als een malle mijn boot voor te bereiden voor de storm start. Want als die storm eenmaal is begonnen, dan heb ik geen tijd meer voor stucwerk en plinten.

Laat onze oudste het maar niet horen. Voor hij ineens dieren gaat verzamelen.... En van alle kanten wordt er hulp aangeboden. En die

willen we ook inzetten. Maar het is nu vol, alle meubels en spulletjes staan in de weg zolang de unit er niet is. (En planten, ja Beeb, ik heb teveel planten gekocht! Ik weet het) Dus eerst moeten we daar een plan voor maken. Mei.. duimen jullie mee?