Noorderlicht, check. Rendieren van heel dichtbij, check. Het Finland-avontuur is op alle gebieden goed gelukt! We zijn opgenomen in het Fins/Nederlandse gezin van Anjo's bekenden. En we hebben met volle teugen genoten. Maar boy, wat heb ik het onderschat.. Zo'n weekendje samen, dat moet toch stukke makkelijker te regelen zijn dan met jonge kinderen op vakantie. We hoeven immers alleen rekening te houden met elkaar. Maar voordat je met je tassen op Schiphol staat, ben je een hoop grijze haren verder. Zorgen dat alles voor de  kinderen klaar staat, zorgen dat iedereen weet wat hij of zij moet doen. Telefoonnummers van oppassen en opvang uitgewisseld? Boodschappen klaar? O, wacht, we moeten ook nog warme kleding regelen! En toen kwam hèt bericht, een lotgenoot, vader van

2 heel jonge kindjes en partner van mijn leeftijd, had voor euthanasie gekozen... 

Lotgenoten zijn heel fijn; de herkenning, de tips en steun. Maar lotgenoten nemen de dood mee naar binnen. Waar ik het tijden lang weg kon stoppen, focussen op wat wél lukt, hakte dit er harder in dan ik aan zag komen. Hun verdriet werd mijn verdriet. En zo smaakte het weekend bitterzoet. Anjo gaat achteruit, en heeft steeds meer hulp nodig. We spraken naar elkaar uit dat we niet weten of we nog een keer samen weggaan. We hebben het noorderlicht gezien, maar met de kinderen van een ander. Heel leuke kinderen, dat zeker. Maar zonder de onze. Terwijl we bij het kampvuur zaten, fluisterde onze Finse gastvrouw: 'Sascha, know that you're always welcome with your kids, later.' - slik

Afscheid nemen viel hun gezin zwaar. Ik nodigde de oudste van 9 jaar bij ons thuis uit, als ze weer in Nederland zouden zijn. Ik denk dat hij een leuke klik met Raaf zou hebben. 'Maar, mij Papa zegt, Anjo misschien dood is, als wij kom...' - slik 2.0

Lieve mensen, heb je een bucketlist, voer hem dan uit! We gaan allemaal dood, maar als je weet 'wanneer,' smaakt alles anders...Bitterzoet