Bladzijde 22, ik teken en onze kleuter kijkt mee.

'Geeft Vonk nu een knuffel aan Papa Draak? 'Ja.' 'Geeft Drakie hem een kusje? 'Dat klopt.'

'Maar hij is daar toch dood? Kan je iemand knuffelen die dood is gegaan?' 'Meestal kan dat, dat je nog afscheid neemt. Het voelt wel anders, als iemand dood is.'

'Maar Papa kan dan niet meer terug knuffelen en ook geen kusjes geven hè?' 'Nee meisje, als je dood bent, kan dat niet meer.'

Tranen en knuffels. Heel veel tranen. En heeel veel knuffels.

Wij leven ons verhaal, Papa Draak is autobiografisch. Ik snap steeds beter waarom mensen de zingeving pas ná alle heftigheid zoeken. Auteurs, sprekers, coachen. Er zijn een hoop mensen die mooie dingen doen, nav ingrijpende ervaringen en gebeurtenissen. Waarom doen wij het dan nu?! Midden in alle heftigheid? Waarom alles tegelijk?

Het is soms onmenselijk pijnlijk, een afscheid van Papa Draak illustreren, terwijl Anjo zichtbaar achteruit gaat. Wij leven op bladzijde 20.* Hoe zorg ik ervoor dat alles klopt, goed voelt en af komt voor de deadline?

Omdat het belangrijk is. Omdat het helpt. Omdat deze drakenfamilie dit ingewikkelde leven bespreekbaar maakt.

- Hoe gaat het bij júllie?

- Wat heb jij allemaal van jouw zieke papa of mama geleerd?

- Help/hielp jij hem of haar wel eens?

- Wat is/was het fijnst om samen te doen?

- Was jij ook wel eens heel boos en wat deed je toen?

Ik zei wel eens gekscherend: mijn belangrijkste deadline zit thuis. Ik wilde perse dat Anjo mee zou maken dat het boek in de winkel lag. Als het boek in juni in de winkel ligt ben ik er 2 jaar en 8 maanden mee bezig geweest, bijna net zo lang als Anjo ziek is.

Hij werd intussen steeds zieker en ik kreeg MS, werd daardoor compleet uitgeschakeld en lag 4 keer in het ziekenhuis.

Maar gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. Anjo denkt mee, is kritisch en heeft vooral meer ruimtelijk inzicht dan ik :)

'Die hoorn daar klopt niet en die vleugel moet meer die kant op.'

De kinderen identificeren zich met Drakie en Vonk. Zus en broer.

Onze oudste: 'Gaaf mam, maar 'mijn' wang lijkt daar op een marshmallow.'

Duidelijk.

Mijn uitgeverij Leopold is heel betrokken en lief. Ze blijven benoemen dat dit een prachtig en belangrijk boek gaat worden.

Wauw.

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Onzekerheid speelt op, zit de wereld hier wel op te wachten?

Is dit verhaal niet veel te confronterend? (Anjo: 'zet een willekeurige Disneyfilm aan en er gaat altijd wel een ouder dood.')

Gaan de voorlezers niet huilen? Hoe kunnen ze het verhaal dan overbrengen?

(Vriendin: 'even slikken en benoemen dat het ook een zielig verhaal is.')

Oké, ik ga even diep ademhalen en door. Ik heb een deadline te halen. En we doen het samen.

Een buiging voor mijn Drakenteam ♡

* Ik liet Anjo deze blog lezen. 'Wij zitten toch niet op bladzijde 20? Meer bladzijde 19 hoor!' Aldus mijn eeuwig optimistische man!