'We gaan dit weekend eventjes naar Oostenrijk!' 'Eventjes?!' De meester kijkt voor de zekerheid even naar oma. Zij bevestigt wat onze oudste trots mededeelt. - Het klopt, ze gaan 'eventjes' naar Oostenrijk. -

Eventjes.. 48 uur, 3 auto's, 12 familieleden. ✔

Meerdere reisgenoten liepen voor deze reis al op hun tandvlees, de rest had wel zin in een uitdaging. Anjo had sinds de ALS maar 1 ding op zijn bucketlist staan: zíjn geliefde Berwang aan zijn gezin laten zien. Met onze rolstoelbus van 'Stichting ALS op de weg' en alle hulp van familie moest het lukken!

12 uur heen, 3,5 uur file. ✔

Nog nooit waren we zó toe aan een bed en aan rust. Maar dat zou te makkelijk zijn. Eenmaal in de hotelkamer bleek deze helemaal niet geschikt voor invaliden. Geen aangepast toilet, wat zeg ik, de rolstoel paste niet eens door de badkamerdeur!! Een laag bed, geen ruimte in de kamer om te draaien. En dan?

Ik vind niet dat je als ongeneeslijk zieke automatisch een VIP behandeling verdient. Maar als je hoort dat iemand in zijn reservetijd reist, dan loop je toch wat harder? Dan maak je als medewerker je fouten goed en bied je je hulp aan, of niet?

Als je alles grondig geregeld denkt te hebben (Anjo) en je vervolgens een mental breakdown bij de receptie krijgt (ik&kids) dan is het toch fijn als er een heel klein beetje hostmanship getoond wordt. Als ik in karma zou geloven, mocht die van deze hotelmedewerker bestaan uit een agressieve berggeit op kruishoogte.

Maar survivallen in een onaangepaste hotelkamer kan weer van onze to-do-list. ✔

Compleet afgedraaid kwamen we aan bij hét restaurant in Kleinstockach. Een familiebedrijf waar Anjo's familie al eeuwen komt. Hij is er vorig jaar nog met zijn vriend en zusje geweest. We werden ontvangen met stralende gezichten. Ze hadden echt niet verwacht dat ze Anjo nog een keer zouden zien! Er is gegeten, gedronken, gespeecht en genoten. ✔

(Misschien kunnen de hotelmedewerkers op cursus -behulpzaamheid- bij dit personeel)

Na een waardeloze nacht, was het eindelijk zover: we gingen de bergen in! Een paar met de gondel, een paar met de stoeltjeslift en de rest lopend/rijdend de berg op. Dit was meteen een goede test voor de elektrische rolstoel. Helaas bleek die toch niet helemaal gemaakt voor Oostenrijkse bergen. Lang verhaal kort, Anjo is het laatste stuk de berg opgeduwd! Respect voor alle familieleden die dat klusje geklaard hebben. Helemaal kapot kwamen zij boven. Maar Anjo straalde zo hard, dat hij licht kon geven in het donker. ✔

Bovenop die top moest de rolstoel aan de oplader. Welke oplader? Bedoel je dat ding dat in de auto ligt onder aan de gondellift? Die ja. Zo fijn om op zo'n moment met 12 mensen te zijn in plaats van 4. Gondel in, bergje af en weer op, dit keer mét de oplader! ✔

Daarna kon het grote genieten echt beginnen. Wat zijn die bergen fotogeniek! En wat hadden we een geluk met het weer! Na de lunch in het andere 'stam'-restaurant van de familie, moesten we weer naar huis. Terug in de auto. Maar eerst nog even genieten van de rust en het uitzicht van de stoeltjeslift. ✔

Wat een bizar avontuur was dit! Of het handig was, valt te betwijfelen. Hier moeten een hoop mensen van bijkomen.

Maar we hebben allemaal de top gehaald. Ik zal niet snel meer zeuren over Nederlandse ritjes, langer dan een uur. Ons eigen bed slaapt lekkerder dan ooit. We hebben een super hechte familie, vol doorzetters, helpers en omdenkers. Waarmee we samen hebben besloten dat de mooie herinneringen zoveel meer waard zijn dan al die obstakels die we overwonnen hebben.✔

Gelukkig hebben we de foto's nog✔