In 2017 bleken zowel mijn man als mijn vader ongeneeslijk ziek. En dat binnen twee maanden. Anjo's diagnose kwam op 14 augustus, de dag erna werd mijn vader 60. Het werd zijn laatste verjaardag, maar we hebben het toen flink gevierd.

In mijn hoofd was het vol. Allerlei soorten verdriet, verlies en rouw streden om een eerste plek. En veelal overwon het meest praktische: standje overleven. Dat betekende dat het verdriet om mijn vader naar de achtergrond verdween. Stiekem dacht ik altijd, ooit eindig ik in een gesticht. Dit kan niet gezond zijn. Ooit komt die klap. 

Inmiddels heb ik veel over rouw gelezen. Zo ook de theorie dat het heel normaal is om bij groot, verdeeld trauma, in stukken te rouwen. Om de beurt ofzo.

Maar de trein raast nog altijd door en er is nog steeds geen ruimte voor mijn vader. Daar voel ik me soms schuldig over. Tijdens zijn ziek zijn en zijn sterfbed had ik geen ruimte in mijn hoofd voor hem. En nu is hij dood en hij is nog steeds niet aan de beurt. 

Elke 4 weken hang ik op dinsdag aan een infuus. En elke 4 weken stort ik het weekend ervoor in. Dan is het medicijn uitgewerkt en ben ik moe. Inmiddels staan ze bekend als mijn 'dipweekenden' en onze familie en vrienden houden er zelfs rekening mee met het plannen van afspraken. Superlief! 

Op 14 augustus 'vierden' wij met de kinderen 3 jaar ALS. Dat hadden we toch maar mooi geflikt met zijn allen. Al 3 jaar lang leven wij dit heftige, gekke leven. Een dag van bezinning. Op 15 augustus waren de kinderen vanwege met mijn dipweekend uit logeren. Ik mocht eindelijk even 'uit.' Maar het lukte niet. Ik stroomde over. Letterlijk. Ik hoefde er niets voor te doen, de tranen bleven stromen. 

En zelfs toen, op zijn jaardag (want verjaren doet hij niet meer) had ik geen tijd voor rouw. Ik was moe! Ik kon eindelijk uit! Ik wilde niet de hele dag huilen! 

Anjo: 'ik geloof dat je geen keus hebt. Dit is rouwen.' 

'Maar ik heb daar helemaal geen zin in vandaag!' 

'Ik denk dat je daar weinig over te zeggen hebt.' 

'Wat voor een dochter ben ik?! Eentje die liever in bed gaat netflixen, dan de tijd neemt om haar vader te missen?' 

'Eén die een ode aan hem schreef in een boek.' 

Rouwen. Gelukkig heb ik de rest van mijn leven om dat uit te zoeken...

(En die ode? Die vind je hier: www.hemelsevaders.com)