Al 10 maanden leef ik met de wetenschap de 2 belangrijkste mannen uit mijn leven te gaan verliezen. Maar omdat mijn hoofd 2 overlijdens te veel vindt, zijn ze in 2 categorieën verdeeld. Hoofdzaak en bijzaak. Hoe je leven eruit ziet, als de aankomende dood van je vader een bijzaak is geworden? Zo dus. Of dat 'goed' voelt? Nee, natuurlijk niet. Maar het zal wel één of ander overlevingsmechanisme zijn. De bijzaak drong af en toe even naar de voorgrond. Zoals in maart, toen het leek alsof mijn vader zou gaan overlijden. Maar het bleek vals alarm, en er gebeurde thuis weer van alles. Dus het kastje  -Mijn papa gaat dood- ging weer dicht. Want 2 hoofdzaken, dat trekt mijn hoofd echt niet. Ik heb namelijk maar 1 hoofd. De afgelopen weken trilde dat kastdeurtje, het trillen werd klapperen en ineens knalde het deurtje open. En daar was de bijzaak. Bleek het ineens verschoven naar de hoofdzaak. Met een oorverdovende stilte. Verlammend. Het voelde voor mij zoals ik me voelde toen ik voor het eerst moest bevallen. Je weet dat hét komt, maar niet precies wanneer. En je weet dat vanaf dat moment je

leven compleet verandert. 2 juni 2018. De spagaat is even klaar.