Het afgelopen jaar konden we bij elkaar terecht. Wisten precies waar de ander het over had. We hadden het over de omstanders. Die zo vaak niet wisten wat te zeggen. Die vol goede bedoelingen soms de gekste dingen uitkraamden. Wij wisten beter. Wij begrepen elkaar.

8 jaar lang waren we klasgenoten. Een dorpsklasje van 10 kinderen. Hoe groot is de kans dat jij mij ineens appt: 'Hey Sas, mag ik in je club?' ...
20% Weduwe in opleiding. Jouw lief en de vader van jouw kindjes was ernstig ziek. Heel ernstig. Maar er waren experimentele opties. Jullie gingen ervoor.

We grapten over alle hulpmiddelen die onze huizen overnamen. Het struikelen over al die extra wieltjes en VTwonen-waardige EHBO-koffers. Spraken onze angsten uit. De zorgen om onze jonge kinderen.

Een paar weken geleden bleek dat er echt geen opties meer waren. Maar, zo zei jij, we kunnen nog best een tijd hebben. Dus jullie gingen ervoor.

Tot het appje dat hij onverwacht was overleden. -Error-
Ik vond van mijzelf dat ik precies moest weten wat ik nu moest zeggen. We zaten toch altijd op 1 lijn? Wij begrepen elkaar? Maar ik had geen idee! Alsof jij met jouw gezin over was gestapt naar een andere dimensie. Eentje waar wij nog voor de deur staan. Ik ging nadenken, voor jou denken. Na bijna 2 jaar lijdend voorwerp te zijn geweest in onze eigen soap, was ik ineens omstander. Een omstander met heel veel ingewikkelde gevoelens. Want natuurlijk komt jullie pijn rauw dichtbij. De overeenkomsten zijn enorm. Maar dit is júllie verdriet.

Ik wilde je spreken, horen wat ik kon doen, zeggen dat het goed komt. Maar hoe dan? Toen ik je uiteindelijk sprak, klonk je rustig. Op de achtergrond je jongste, met geluiden van het leven dat doorgaat. Je deed je verhaal en ik kon weer terugvragen. De nieuwe dimensie zat vooral in míjn hoofd. Ik moet niet denken voor jou. Dat kan je heel goed zelf. En we konden nog samen grappen. En de woorden kwamen terug.

Wat ik van deze week heb geleerd? Dat het retemoeilijk is, als omstander. Om de juiste woorden te vinden. Om niet in te vullen, of te spiegelen.

En soms? Dan zijn er geen woorden...