14 augustus 2017, Anjo bleek ziek, ik wérd ziek. Toen de adrenaline ophield, bleek ik mijzelf niet meer terug te kunnen vinden. Zelfs mijn spiegelbeeld herkende ik niet meer. Wat normaal was, was niet meer. Alles is anders. Wij zijn anders. Waar Anjo vol passie direct weer ging werken, bleek dat voor mij geen optie meer. Mijn hoofd is stuk. 'Overbelast' is de officiële stempel van de arboarts. Ze legde het uit alsof mijn hoofd een archiefkast is. Normaal gesproken heb ik een arsenaal aan lades, vol kennis en kwaliteiten. Maar nu zit alles vol, dicht, op slot. Er zijn nog ongeveer 2 laatjes over. Zitten die vol, dan is het klaar voor dat moment of die dag. Het resultaat is dat ik alles vergeet en geen overzicht meer heb. Ook raak ik overprikkeld van drukte. Dat voelt best gek. Mijn ongeneeslijk zieke man werkt soms meer dan 40 uur per week (omdat hij dat fijn vindt) en ik zit ziek thuis. Ik heb zoveel respect voor hem. Hoe hij omgaat met het inleveren van zijn vaardigheden en het verliezen van dingen die hij eerst zo goed kon.

Ikzelf vind het megafrustrerend om niet te kunnen wat ik van mijzelf gewend ben. Terwijl ik weet dat het voor mij tijdelijk is. Dat die frustratie mij niet verder brengt, weet ik inmiddels ook. Maar hoe word je beter, als je weet dat alles om je heen nog slechter wordt? In stapjes, langzaam dat zelfvertrouwen opbouwen. Rust pakken. Goed voor jezelf zorgen. Praten. Nieuwe dingen leren. Dat klinkt tegenstrijdig, nieuwe dingen leren als je maar 2 laatjes over hebt. Hoe dan?! Door het gewoon maar te doen. Zo heb ik bijvoorbeeld leren boren. Als timmerman's dochter was dat nooit nodig, en later trouwde ik met een heel handige vent. Laten we zeggen dat ik beter ben in andere dingen dan klussen. Maar nu kan ik dus boren. Sas de Bouwer, tot uw dienst.

En dan, dat rijbewijs... Dat moet er nu om praktische redenen toch komen... Dus 2 weken na de diagnose zat ik voor het eerst en tegen mijn zin, in een lesauto. Het automatiseren wil nog niet echt lukken. Dan heb ik het einde van de les eindelijk door wat mijn voeten moeten doen; na een week zit dat laatje met kennis en vaardigheden weer potdicht. Toch maar vaker in de week lessen dus. Los daarvan heb ik ook mijn theorie nodig. En vandaag was het zo ver. 9 oktober 2017, een kleine 2 maanden na Anjo's diagnose. Na hevig blokken en stampen, plus een rijles waarbij ik in een bocht waar een vrachtwagen ons te gemoed reed, van schrik het gas intrapte in plaats van de rem, was ik aan de buurt. De adrenaline zat er weer lekker in zullen we maar zeggen.. En raad eens? Ik ben geslaagd! GESLAAGD! Met mijn blubberbrein, en alle dichte laatjes. Weer een stap verder.

En nu? Nu ben ik trots, zo trots op ons. Ik ga de oudste straks uit school een high five geven. Want dat hebben wij samen toch maar mooi geflikt deze week, hij zijn zwemdiploma en ik mijn theorie! Ik ben dan misschien nog wel stuk, maar ook trots. Misschien klopt de titel van deze blog niet. Weet je wat, lees hem van onderaf!

* Trots *