Ik vind mantelzorgers superhelden. Mezelf dus ook. Raar om dat van jezelf te vinden? Arrogant? Narcistisch? 

Mantelzorgen; het zwaarst dat ik ooit heb moeten doen. En dan staan wij nog pas aan het begin.... Als ik heel eerlijk ben, dan ben ik van nature geen goede verpleegster.

Ik werk al eeuwen met jonge kinderen en zorg met liefde voor ze. Zie met mijn ogen dicht wat ze nodig hebben en niets is te veel. Ook die doorgelekte poepluiers, snotexplosies en plasjes kots ruim ik zonder probleem op. Oké, dat laatste wel met mijn neus dicht. 

Maar het verzorgen van mijn eigen man? Mijn sterke, grote, eigenwijze vent? Die met zijn brede schouders de wereld aankon. Die alles maakte wat ik bedacht. Die 's nachts zijn bed uitging voor een raar geluid. Een slapend kind uit de auto tilde. Die elk apparaat weer aan de praat kreeg. Die een knuffel kwam claimen als ik boos of verdrietig was.

Ik moet het nu zelf doen.

Het sluipt erin. Steeds een beetje meer verpleegster en minder 'partner van.' En ik vind dat echt heel moeilijk.. Uiteraard zijn er mantelzorgers die van nature fantastische zorgers zijn. Die genieten van het feit dat ze hun naaste kunnen helpen, dat ze íets kunnen doen. Voor mij voelt het anders. Het kost me moeite. Ik ben moe. Ik stoei met mijn nieuwe rol. Je naaste zo gruwelijk zien aftakelen is naar en mentaal zo heftig. Het verandert alles. Van een gelijkwaardige relatie, naar volledig afhankelijk van zorg vs een 'fysiek alleenstaande', werkende moeder.

Op 10 november was het nationale mantelzorgersdag. Ik deelde mijn gedicht 'Niet bij ons.' En noemde mantelzorgers superhelden. Er werd wisselend op gereageerd. Er waren mantelzorgers die het er niet mee eens waren. Dat zorgen iets is dat logisch is, iets wat je gewóón doet! Eén persoon zou zelfs beledigd zijn als iemand haar een held zou noemen..

Dat kan natuurlijk. 

Maar lieve mensen, als je jezelf herkent in mijn verhaal en het mantelzorgen ook zwaar, confronterend en ingewikkeld voelt, weet dan dat je niet alleen bent. Je bent NIET raar, als het onnatuurlijk voelt.

En natuurlijk doe ik het, als ik het niet doe verzuipt ons gezin. Maar ik heb er wel een cape voor nodig. Een bovenmenselijke kracht. Want van nature ben ik er slecht in.

Ik ben moe. Heel moe. Maar als het straks afgelopen is, hoop ik dat ik het goed heb gedaan. Dat het een eindig iets is, maakt het ook moeilijk om toe te geven dat ik het lastig vind. Ik doe het met al mijn liefde! Maar zeker met de nodige emoties.. Ook superhelden struikelen wel eens!