14 augustus 2017 kroop ALS als ongewenste gast ons gezin binnen. Toen we samen het ziekenhuis verlieten zeiden we tegen elkaar dat wij iets terug zouden geven. Een maand later schreef ik een verhaal over een drakengezin. Het werd óns verhaal. Twee jaar lang bezocht ik mensen uit mijn netwerk. Ik kreeg hulp vanuit alle hoeken, in alle aspecten die bij een boek komen kijken. En ik pakte die hulp met beide handen aan. Ik vroeg om feedback en langzaam werd het boek steeds echter. 

Ik kreeg MS en kon daardoor niet meer tekenen, schrijven of scherp zien. Analoog tekenen zat er niet meer in. Dus ik leerde digitaal te tekenen. Dat staat er nu simpeler dan het was. En na die twee jaar was daar een boekcontract bij Leopold, onder het imprint de Witte Leeuw. (Wie mijn vader heeft gekend, ziet daar misschien een mooie symboliek in)

Ruim 10 weken geleden leverde ik mijn laatste werk in. En dinsdag was het zover, het boek, óns boek, kwam binnen.

Dus er was taart! Ik moest het boek direct 3x voorlezen aan onze jongste. En toen kwamen de tranen.Tranen die niet meer te stoppen waren. Tranen die van zo diep kwamen, dat je het van een afstand kon voelen. Ze heeft het verhaal de afgelopen jaren geleefd, gehoord en gezien. Ze heeft me de illustraties zien maken. Zat naast me toen ik een overleden papa Draak tekende. Maar nu was het anders. Want haar papa mocht niet weg zijn als hij doodging. Hij moet blijven. Ook als hij dood is gegaan. Onze oudste probeerde haar met man en macht op te vrolijken. Daar werd ze alleen maar boos van. Wat volgde was een mooi gesprek. Dat verdriet erbij hoort en er mag zijn. Dat je dat niet altijd weg hoeft te lachen en grappen. En het was goed. Dit is precies de reden van dit boek. De zwaarte bespreekbaar maken. Hoe leg je bijvoorbeeld je klasgenootjes in de kleuterklas uit dat je papa zo ziek is dat hij daar dood van gaat, maar dat je er verdrietig van wordt als ze steeds aan je vragen of hij al is doodgegaan? 

Trots stapte ze vanmorgen de klas in, met het boek onder haar arm. Het is haar lievelingsboek, waar ze soms een beetje van moet huilen. Maar dat is niet erg.