* Vasthouden, benauwen *

 22 dagen na de diagnose

Tijd. Het lijkt allemaal zo relatief. Niemand weet hoeveel tijd hij of zij heeft. Maar als je zandloper ineens veel harder loopt dan je altijd in gedachten had, verandert alles. Dat Anjo graag werkt, veel hobby's en een groot sociaal leven heeft is voor niemand een verrassing. Hij krijgt er energie van, hij wordt er blij van. Dus ga, geniet, make your days count!

.....

Nee, niet, toch niet. Blijf hier. Blijf thuis. Blijf bij ons! Help! Als een kleuter wil ik aan zijn benen hangen en smeken om bij ons te zijn. De hele dag, de hele nacht. We hebben nog maar zo kort. Ik wil het niet alleen. Ik kan het niet alleen. Elk moment dat ik alleen met de kinderen ben is

confronterend. Een ongewenste blik in de toekomst. Die pijn is rauw en scherp. Onze oudste vroeg vanmorgen of we nog een kameleon gaan kopen, zoals we na zijn verjaardag hadden afgesproken. Ik zei dat het nog niet zeker is. Omdat we dat samen met Papa zouden doen, dat hij het hok zou maken en dat hij het levende voer zou regelen. - hier zet ik even mijn vegetariërjoker in - Hij vond het niet eerlijk, dat iedereen maar doodgaat en dat hij dan ook geen kameleon meer krijgt zoals afgesproken! Hij denkt in oplossingen, vindt dat hij zelf ook goed kan klussen en hij noemde namen van mensen die kunnen helpen. Onze peuter herhaalde dat het 'niet eeluk' is. En ik was blij dat ik ondanks de bewolking een zonnebril op had, en dat het stil was in het bos. Als we samen zijn, kan ik de wereld aan. Dan kunnen we omdenken en relativeren. Al blijft dat stemmetje in mijn hoofd herhalen dat we na elke dag een stapje dichter bij de afgrond staan. Ik wil dat dingen gefixt worden. Klussen van de lijst wegstrepen, leuke dingen doen, praktische zaken regelen. Hup hup!


'Je geeft me het gevoel dat ik morgen doodga! Ik word helemaal benauwd van je' Auw, dat is niet de bedoeling... Als je partner dan toch ongeneeslijk ziek is, moet je hem niet vroegtijdig laten stikken. Dat is slordig. Hoe het dan wel moet? Hoe vind je balans? Tussen hoop en vrees? Hier kom ik niet zelf uit, dit is te groot, te allesomvattend. We blijven praten, wij blijven schrijven. We gaan een hulplijn inschakelen.