10 dagen na de diagnose
Vandaag is zwaar. Vandaag, de dag dat ik alleen thuis ben. De dag dat ik kon doen wat ik wilde. Vandaag, de dag dat niets uit mijn handen komt, de dag waarbij alles een confrontatie lijkt te zijn. Vandaag is zwaar. De dag dat ik het niet op kan brengen om mijn eigen kinderen op te halen. Waarbij de nachtmerrie pas begint bij het ontwaken. Vandaag, de dag dat we een fotoshoot met mijn familie hebben, waarbij ik alsnog zwart draag. Omdat al mijn andere kleren in de was zitten, en omdat een dekbed niet flateert. Vandaag is zwaar. De dag waarop lachen voor de foto onmogelijk lijkt. Maar het te belangrijk is om af te zeggen. Vandaag heb ik de fotoshoot afgezegd.... Vandaag is zwaar.